amigos en los yermos

18 de mayo de 2010

En Taekwondo


Hoy con mi pié escayolado, he dedicado el tiempo de entrene a observar la clase de Taekwondo sentadita sin perderme nada. Me he dado cuenta de que hay mucha diferencia de cuando lo ves, a cuando lo practicas. Incluso los gritos del entrenador suenan de otra manera.
Faltan pocos días para la exhibición y deberíamos estar ya todos sincronizados, pero menos mal que Vicente, el entrenador, lo tiene todo bajo control.
Hoy también he visto que realmente el Taekwondo es una parte muy importante en su vida, que lo suyo es vocación. No se puede estar todos los días, tantas horas enseñando a los niños unas técnicas tan serias estando pendiente de todos, ayudarnos, explicar la teoría, preparar combates, exhibiciones, manteniendo el humor y la frescura que tiene sólo porque va a trabajar, es imposible si no le encantara lo que hace y por sus clases han pasado muchos campeones.

Desde los 5 años practico el taekwondo, antes era un juego. Sabemos que practicar deporte siempre es sano, pero cuando haces algo con una historia, con una técnica en donde la mente tiene que estar igual de reactiva que el cuerpo, como hace falta que esté en un combate, sientes que es algo más que hacer deporte.

5 comentarios:

Joana dijo...

Espere que continues pensant que fer esport és una cosa divertidíssima i sana i que no et poses cap tipus de pressió damunt.
Quan l'esport es converteix el quelcom més que diversió i vida sana, pot arribar a metes diferents a les que per principi propi significa.
Supose que ja entens el que t'estic dient i que estigues en una competició o en un entrenament, la teua ment es dedique en cos i ànima a disfrutar, deixant a banda els nervis.

Molts B7s

Sor.Cecilia Codina Masachs dijo...

¡Hola Neus!Gracias por quedarte en mi casa, no se escribir demasiado bien el catalán , no tuve demasiadas opciones, todos los libros de texto en mis tiempos de estudiante eran en español, así sólo chapurreo algo bien.
Me agrada tu espacio y ese lugar de los Yermos, debe ser precioso y quedarse allí para meditar, veo que hay unas mesas y bancos,y buen lugar para derramar el espíritu.
A mi también me gustan los aminales y los caballos , tuve un percheron de 2 años, que lo tuve que domar con mi peso, el pobre, no me tiró al suelo de casualidad, me así fuertemente a su melena y aprentando las piernas y los pies a su abdomen, salve el aterrizaje, se me puso al galope y cuando se canso, paró y yo volvimos a casa..
como buenos amigos
Ya nos iremos conociendo, yo no dispongo de mucho tiempo, pero no te faltará mi oración, ahora me han puesto más guapo el blog, yo no se hacerlo y así os veo a todos y me doy cuenta de quién se me ha pasado por alto.
Te mando mi ternura
Sor.Cecilia Codina Masachs O.p

Olga Xirinacs dijo...

Hola, Neus, a veure si es cura aquest peu... Mentrestant has fet un bon exercici d'observació.
Els meus fills van fer tae-kwondo i una va arribar a cinturó negre. ¡Endavant!

Neus dijo...

Bienvenida a Los Yermos Sor Cecilia, físicamente sí que es un lugar bellísimo y en donde se pueden hacer tantas actividades como se quiera. Me ha parecido muy bonita la historia del percherón, yo también conozco uno, "Zapatones", que es simpatiquísimo. Gracias por considerarme en sus oraciones. Un abrazo. Por cierto, vivo en Tous(Valencia), intento escribir bien pero hablo valenciano y castellano. Es parecido al catalàn y tengo muchos amigos catalanes, pero creo que aún tardaré unos años en controlarlo.

Hola senyora Olga! estic molt contenta de tornar a llegir-la! gràcies, l´escaiola me la llevaràn el 24, fins entonces paciència.
Quina casualitat que la seua filla també practique el taekwondo, a mi m´agrada molt. Petonets

Anónimo dijo...

Hola Neus!

Espero que es recuperi aviat el teu peu per poder tornar a fer puntades de peu!

Se el que es tenir un entrenador que es preocupa per tu, perque jo tambe en tinc a gimnastica.

Una abraçada.