amigos en los yermos

23 de marzo de 2011

O RATO

Nuestro amigo Javier ha tenido la amabilidad de enviarme este cuento en gallego, se entiende muy bien, trata de la historia de un ratoncito casero.

El cuento forma parte de un libro de cuentos titulado "Contos de lareira para nenos e nenas". Está ilustrado con unos dibujos fantásticos, la autora de estos dibujos es una de sus hijas. No consigo publicar desde word para que salgan los dibujos, a ver si alguien me ayuda.

La lengua gallega es una de las que más me fascina, me encanta cómo suena. Se pueden descubrir otras maneras de rimar, de cantar, de escribir y sobre todo de conservar palabras antiquísimas. Recuerdo la primera vez que escuché "La charanga" de Juan Pardo y me encantó como sonaban las palabras.

Gracias a Javier esta casita, a la que dedico el tiempo que puedo, es un poco más divertida, más interesante. Y como a mi me gusta, más entrañable.

O RATO

Na casa da miña avoa

hai un rato pequeniño

que nos amosa os bigotes

cando lle botan queixiño.


Sempre está roe que roe

tal cal neno o chupetiño,

move a nariz cando come

e tamén move o rabiño.


Ten un burato pequeno

xusto donde fixo o niño

e fuxe polo burato

cando o gato fai ruído.


Hai que ver que listo é,

penso que é moi espilido,

cando se move a vasoira

sae fungando coma un tiro.


Para min que é da familia,

eu xa lle collín cariño,

non fai bruído nin dano,

gustame o animaliño.


Ás veces cóllolle o rabo,

ás veces doulle un biquiño,

faime cóxegas coas patas

ata rir coma un meniño.


Corre polo chan apresa

se se sinte perseguido

e, cando ninguén vixila,

da mesa colle o cocido.


Non é parvo o lacazán

a máis de listo é moi pillo

prefire o caldo ben quente

antes que comelo frío.


Calquer día vou collelo,

se o encontro desprevido,

e vo-lovou poñer diante

para que podades ver

que é ben certo isto que digo.

Javier

15 de marzo de 2011

A la nit


00:30 de la nit, senc un xicotet soroll que fa que recorrega per la meua pell un calfred. He agafat el batín per anar a vore el que passava. Al arribar a la cuina, he vist una xicoteta ombra que s’amagava baix la taula, més tard, he vist com a poc a poc, al mateix temps que unes veuetes diminutes es sentien pel pasillo, es sentia: “aibó, aibó, a casa a descansar...” amb una tonadeta ben coneguda i, uns donyets, em dedicaven un somriure.

Al dia següent, confusa per tot el que em va passar, li ho vaig contar a la meua mare, ella, no va fer molt de cas, no la culpe, ja que dir que haver vist 7 donyets...

Després de sopar, he començat a llegir al llit però de seguida que tots ja estaven amb la llum apagada, he tornat a sentir la mateixa tonadeta...

Vaig anar més a prop per enterar-me millor. Al final de la cuina, al acostarme cada vegada més al lloc del que pareixia que procedien, podia escoltar una música de fons, cada vegada més clara.

De sobte, veig una llum que s'encén al menjador i senc: - “ Neus, que fas?” la música, les llums, també s’apagaren. Clar, aquestos personatges no volien ser vistos per les mares dels xiquets, ja que, algunes mares, no totes, no els agraden ni creuen amb donyets i Peter Pan. Només aquells que volen tindre aquest dó però no gastar-lo, poden gaudir d’aquesta capacitat de viure el conte escollit cada nit i, sempre ser un xiquet, al menys, amb la imaginació.